po - między

* * *

Rozlało się mleko

mgła nad polami.

Noc jeszcze świeci.

Drzewa straszą, stoją niewzruszone.

Nie ma światła – nie ma życia.

Niczego nie chcesz zobaczyć.

Nie dla Ciebie światło na

wschodzie.

Kim jest ten kontur?

Tobą, albo

Mną

albo Juliuszem Cezarem patrzącym na

poranny Rubikon.

Może Duńczykiem szalonym realistą.

Mistrzem bez księgi.

Poetą bez Krymu i Litwy.

Nie płacz nad tym.

Już horyzont płonie.

Rozpłyń się w niedopowiedzeniu

gdzieś pomiędzy

daniem a nocą.